Yollarda çocuklara meyve, çikolata vs. almak için sık sık durur, her defasında aldığımız şeyleri arka koltukta oturan çocuklarauzatırken, kimin eli uzansa: “Al, bunu kardeşinle paylaş!” derdik.
Bir gün, takip ettiğimiz yolun ikiye ayrıldığı bir yerde tereddüte düştük. Sağdaki yolu mu takip etmemiz gerekiyor, soldaki yolu mu derken, karımla aramızda tartışma çıktı...
Direksiyonun başında ben oturduğum için gaza bastım ve kendi dediğim istikametten yola devam ettim. Karım benim bu hareketime çok içerledi, suratını astı ve başını yana çevirip benimle hiç konuşmadı.
Aramızdaki gerginliği anlamış olacak ki, küçük kızımız arkadan uzanıp annesini öptü ve;
“Al anneciğim, bunu babamla paylaş!” dedi.
Onlarca kilometreyi gergin ve dargın halde geçirmiştik.Kızımın bu hareketi eşimin kalbini yumuşattı ve beni yanağımdan hafifçe öptü.
Yüz küsur kilometre sonra, benim inadına tercih ettiğim yolun yanlış yol olduğu anlaşıldı. Geri döndük, epeyce vakit kaybettik. Ama, bütün bunlara rağmen, kızımızdan aldığımız dersle harika bir yolculuk yaptık.
