Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çıktigında, üç yasındakı oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle kamyonunun kaportasını mahvettiğini görmüş.
Hemen oğlunun yanına koşmuş ve çocuğun eline çekiçle vurmaya başlamıs. Biraz sakinleşince oğlunu hemen hastaneye götürmüş doktor, çocuğun kırılan kemiklerini kurtarmaya çalıstıysa da elinden bir şey gelmemiş ve çocuğun iki elinin parmaklarını kesmek zorunda kalmiş.
Çocuk ameliyattan çıkıp gözlerini açtığında,bandajlı ellerini fark etmiş ve gayet masum bir ifadeyle,
“Babacım, kamyonuna zarar verdiğim için çok üzgünüm.” demiş ve sonra babasına su soruyu sormuş:
“Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?”
“Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?”
Birisi masaya süt döktüğünde ya da bir bebeğin ağladigını isittiginizde bu öyküyü hatırlayıverin. Çok sevdiğiniz birine karsı sabrinizi yitirdiğinizi anladiginizda,önce biraz düşünün Kamyonlar onarılabilir ama kırılan kemikler ve incinen duygular hiçbir zaman onarılamaz genellikle kisiyle performansı arasındaki farkı göremeyiz. İnsan hata yapar. Hepimiz hata yaparız Fakat öfkeyle ve düşünmeden yapılan şeyler ,insani sonsuza kadar rahatsız eder. Harekete geçmeden önce durun ve düşünün. Sabirli olun. Anlayis gösterin ve sevin.
